:: اخبار و مقالات::::مقالات::
راهنمای کامل کشت چغندرقند
توصیه دقیق تاریخ کاشت بر اساس درجه حرارت صورت می پذیرد. کشت چغندر قند در اولین زمان ممکن پس از پایان یخبندانهای زمستانه (در اواخر اسفند و اوایل فروردین) امکان پذیر است. تاخیر در تاریخ کاشت، به خصوص در مناطق با دوره رشد کوتاه، منجر به کاهش عملکرد می شود.
راهنمای کامل کشت چغندرقند.
توصیه دقیق تاریخ کاشت بر اساس درجه حرارت صورت می پذیرد. کشت چغندر قند در اولین زمان ممکن پس از پایان یخبندانهای زمستانه (در اواخر اسفند و اوایل فروردین) امکان پذیر است. تاخیر در تاریخ کاشت، به خصوص در مناطق با دوره رشد کوتاه، منجر به کاهش عملکرد می شود.
تاریخ کاشت چغندر قند:
به طور کلی نمی توان تاریخ دقیقی از لحاظ تقویمی برای کشت چغندرقند در هر منطقه بیان کرد.
توصیه دقیق تاریخ کاشت بر اساس درجه حرارت صورت می پذیرد.
کشت چغندر قند در اولین زمان ممکن پس از پایان یخبندانهای زمستانه (در اواخر اسفند و اوایل فروردین) امکان پذیر است.
تاخیر در تاریخ کاشت، به خصوص در مناطق با دوره رشد کوتاه، منجر به کاهش عملکرد می شود.
هنگامی که متوسط درجه حرارت روزانه به ۴ تا ۵ درجه سانتیگراد رسید،
می توان بذر چغندرقند را کشت کرد.
هنگام کاشت چغندر باید وضعیت زمین از لحاظ رطوبت مطلوب باشد.
شرایط مناسب رشد چغندرقند به قرار زیرند:
خاک:
خاکهای حاصلخیز دارای زهکشی مناسب، با بافت متوسط (رسی – شنی) و اسیدیته (pH ) خنثی
تا کمی قلیایی (۷ تا ۲/۷) برای چغنـدرقند منـاسب هستند. خاکهای دارای مقادیر زیاد سنگ،
خاکهای فشرده و سفت که معمولاً با فقدان مواد آلی همراه هستند، برای کشت چغندرقند مناسب نمی باشند.
اصولاً، محیط خاکی مناسب برای چغندرقند محیطی است که در بین ذرات خاک آن هوای فراوان وجود داشته باشد
و خاک، سفت و متراکم نباشد که مانع گردش و نفوذ آب شود. خاک سست و پوک اجازه می دهد
که ریشه چغندر به صورت عمیق در زمین فرو رود و به خوبی رشد کند.
چغندرقند جز در مراحل اولیه رشد نسبت به شوری خاک مقاوم است.
با این حال شوری بالای خاک به عنوان یک عامل محدود کننده در تولید چغندرقند به حساب می آید.
رطوبت:
با اینکه چغندرقند به خشکی مقاوم است، اما حصول یک عملکرد بالا، مستلزم وجود رطوبت کافی و برنامه ریزی دقیق آبیاری است.
برای چغندرکاری معمولاً آبیاری معتدل و سبک سودمند است،
برای تولید یک ریشه ۵۰۰ گرمی حدود ۴۰ تا ۵۰ لیتر آب مورد نیاز است.
کل آب مورد نیاز چغندر قند در طول دوره رشد در مناطق مختلف کشور را بین ۷۳۰۰ تا ۱۳۶۰۰ متر مکعب در هکتار ذکر کرده اند.
نور:
چغندر قند گیاهـی روز بلند است و به نـور زیادی جهت رشد و تجمع قند در ریشه نیاز دارد.
وجود نور کافی در اواخر دوره رشد، موجب زیاد شدن ذخیره قند و افزایش خواص کیفی چغندر قند می گردد.
بدین منظور باید فاصله صحیح بوته ها و تراکم مطلوب بوته در مزرعه را مورد توجه خاص قرار داد
و ضمن کوشش در جهت حفظ سلامت برگها نسبت به کنترل سریع علف های هرز نیز اقدام عاجل انجام داد.
حرارت:
بهترین رشد چغندر قند هنگامی صورت می پذیرد که حداکثر درجه حرارت در تابستان از ۳۵ درجه تجاوز نکند
و در پاییز نیز روزها آفتابی، دمای هوا در شبها پایین و درجه حرارت حداقل به یخبندان نزدیک شود.
در کل، حرارت مناسب رشد چغندرقند بین ۲۰ تا ۲۴ درجه سانتیگراد است.
حرارت مناسب جهت جوانه زدن بذر چغندرقند بین ۱۵ تا ۲۰ درجه سانتیگراد است.
اما جهت رسیدن به چنین درجه حرارت و کشت در آن شرایط، لازم است که مدت زیادی از فصل رویش از دست رود
و چنین امکانی عملا وجود ندارد. بنابراین هنگامی که درجه حرارت متوسط روزانه به ۴ تا ۵ درجه سانتیگراد رسید،
می توان نسبت به کشت بذور اقدام کرد.
مراحل آماده سازی زمین:
میزان محصول چغندرقند، تا حد زیادی بستگی به ساختمان خاک و آماده سازی بستر بذر دارد.
عمق شخم، زمان شخم، کاربرد کود و استعمال علف کش ها پیش از ظاهر شدن جوانه های چغندرقند
(جهت عاری شدن بستر کاشت از علف های هرز)، همگی از عواملی هستند که محیط کشت مناسبی برای بذرها
و بوته های جوان چغندر ایجاد می کنند. بهترین زمان برای انجام شخم در مزارع مورد کشت فصل پاییز است
که در این حالت امکان استفاده بهینه از ماشین آلات (در پاییز که به آنها نیاز نیست)، ذخیره سازی رطوبت مناسب درخاک،
عدم تاخیر کشت در بهار و صرفه جویی در مصرف آب فراهم می گردد.
از طرفی از ورود ماشین آلات سنگین جهت آماده سازی زمین در بهار به علت تعجیل زارعین در کاشت بهاره
اجباراً قبل از گاورو شدن خاک جلوگیری می شود و تخریب اراضی به حداقل خواهد رسید.
در زمان شخم، کودهای فسفره، پتاسه، کودهای آلی و دامی در سطح مزرعه پخش می شوند که
تا عمق مناسبی با خاک مخلوط شوند. بهتر است فسفر مورد استفاده، از منبع سوپر فسفات و پتاسیم
از منبع سولفات پتاسیم تامین شود. در شخم پاییزه، عمق شخم باید بین ۳۰ تا ۳۵ سانتیمتر بوده
و زمین در وضعیت مناسبی از لحاظ رطوبتی (گاورو) باشد. بلافاصله پس از اتمام سرما لازم است که
سایر مراحل آماده سازی زمین را انجام داد. در این زمان تنها نیاز به یک شخم سطحی با استفاده از گاو آهن قلمی است.
چنین شخمی منجر به از بین رفتن علفهای هرز تازه سبز شده نیز می شود.
جهت نرم کردن خاک و از بین بردن کلوخه های باقی مانده در زمین می توان از دیسک استفاده کرد.
پس از انجام عملیات مذکور، با استفاده از ماله، سطح زمین به طور کامل تسطیح می شود.
ماله کشی زمین همچنین منجر به فشرده شدن خاک و از بین رفتن فضاهای داخل خاک می شود
و در نتیجه حالت مویینگی خاک و عمق کاشت یکنواخت را ممکن می سازد.
نکته مهم آن است که در هنگام آماده سازی زمین، رطوبت خاک زیاد نباشد، در غیر این صورت ساختار خاک تخریب می شود.
محاسن کشت چغندرقند
کشت چغندرقند دارای محاسن زیادی می باشد که عمده ترین آنها عبارتند از:
– چغندرقند در تناوب زراعی به خوبی جای می گیرد و عمیق بودن ریشه و پاک بودن مزارع آن از علفهای هرز اجازه می دهد
که در تناوبهای مختلف جایگزین شود. چغندر خاک را در بهترین شرایط برای کشت غلاتی
که بعداَ کشت می گردند نگه می دارد و عملکرد غلات را بهبود می بخشد.
چغندرقند گیاهی وجینی است که ضمن کم کردن تراکم (تعداد) علفهای هرز حاصلخیزی و پوکی خاک را بهتر می کند.
– ارزش اندام هوائی یک هکتار چغندرقند در بهبود حاصلخیزی خاک در صورتی که به خاک برگردانده شود
برابر ۲۰ تا ۳۰ تن کود حیوانی است.
– چغندرقند از نظر ارزش غذائی در ردیف محصولاتی از قبیل برنج، ذرت، گندم، سیب زمینی و حبوبات است.
– در حال حاضر امکان کشت کامل مکانیزه چغندرقند فراهم شده است.
– چغندرقند نسبت به طیف وسیعی از شرایط آب و هوائی و خاک سازگار است.
– محصولات فرعی چغندر با ارزش است. سربرگ چغندر و همچنین تفاله مخلوط با ملاس به دست آمده
بعد از بهره برداری کارخانجات، غذای دام است. چغندر قند گیاهی با دو محصول است، برگ ها جهت علوفه و ریشه جهت قند گیری.
– چغندرقند یک محصول تضمینی است و همه ساله خرید آن توسط دولت تضمین می گردد.
– چغندر یکی از اجزاء کلیدی متشکله اقتصاد کشاورزی ملی است.
روشهای کشت چغندرقند:
کشت چغندرقند به روشهای سنتی، مکانیزه و نشایی صورت می گیرد:
الف-روش مکانیزه:
در این روش بذور چغندرقند در وسط و یا طرفین پشته ها کشت می گردند و به روش نشتی و یا بارانی آبیاری می شوند.
در این حالت آب هیچگاه پای گیاه نمی رسد و در نتیجه سطح خاک سله نمی بندد.
از طرفی امکان گسترش و ایجاد بیماریهای گیاهی (به خصوص پوسیدگی ریشه) بسیار کمتر خواهد بود.
از مهم ترین مزایای این روش آسانتر شدن عملیات کاشت، داشت و برداشت و در نتیجه کاهش هزینه های تولید
و همچنین کاهش مصرف آب و بالا رفتن راندمان آبیاری است.
ب- روش سنتی (کرتی):
در این روش پس از اتمام عملیات تهیه زمین، به وسیله بیل یا مرزکش، در زمین کرتهایی ایجاد می شود.
نکته مهم این است که باید سطح کرتها حتما صاف باشد. وجود پستی و بلندی در زمین،
منجر به نرسیدن آب به نواحی بلند و همچنین جمع شدن آب در نواحی گودتر می شود که این کار سبب هدر رفتن
مقدار زیادی آب می شود. تجمع آب در مزرعه سبب خفگی ریشه ها و افزایش فعالیت
قارچ های ایجاد کننده پوسیدگی ریشه می شود.
پس از تهیه کرتها، بذرها با دست در داخل کرتها پاشیده شده و تا عمق ۲ تا ۳ سانتیمتری با خاک مخلوط می شوند.
افزایش مقدار بذر مصرفی، بالا رفتن میزان مصرف آب، شدیدتر شدن بیماری پوسیدگی ریشه،
عدم امکان استفاده از ادوات مکانیزه برای انجام فعالیت های مربوط به داشت و برداشت و در نهایت بالا رفتن هزینه های تولید،
از مهم ترین معایب این روش کشت هستند.
به طور کلی کشت چغندرقند به این روش به علت وجود مشکلات فراوان توصیه نمی شود.
سازگاری چغندرقند
چغندرقند نسبت به شرایط مختلف محیطی دارای سازگاری نسبتا زیادی می باشد.
نسبت به سرما، گرما، شوری و خشکی تحمل خوبی دارد. با این حال برای رسیدن به حداکثر عملکرد،
لازم است که برای آن همانند سایر گیاهان زراعی بهترین شرایط رشد را فراهم کرد.
انـواع بـذر و مقدار مصرف
بذور چغندرقند براساس تعداد جوانه هایی که ایجاد می کنند، به دو دسته کلی تقسیم شده اند:
۱-بذور منوژرم (تک جوانه ای): بذوری که از کاشت آنها تنها یک جوانه حاصل می شود را منوژرم گویند.
بر اساس نوع بذر، قوه نامیه بذر، شرایط آب و هوایی، روش کاشت، بافت و شوری خاک، قدرت حاصلخیزی زمین،
زمان کاشت، میزان و نحوه آبیاری، نحوه آماده سازی زمین و … مقدار بذر مورد استفاده در واحد سطح مزرعه متفاوت خواهد بود.
۲- بذور پلی ژرم (چند جوانه ای): بذوری که در نتیجه کشت آنها معمولا بیش از یک جوانه
(معمولاً ۲ تا ۵) تولید می شود را بذور پلی ژرم گویند.
به طور کلی در روش سنتی و در شرایط نامطلوب استفاده از ۲۰ تا ۲۵ کیلوگرم بذر پلی ژرم
در هکتار کـافی است و در صورتی که زمین سنگین و شور باشد لازم است
که از مقدار بذر بیشتری (حدود ۳۰ کیلوگرم ) استفاده کرد.
در روش کشت مکانیزه برای یک هکتار چغندرکاری، حدود ۳-۲ کیلوگرم بذر با قوه نامیه حداقل ۹۰ درصد نیاز است
که در فاصله خطوط ۵۰ سانتیمتر و فاصله بذور ۸-۴ سانتیمتر و در عمق ۲ تا ۳ سانتیمتر کشت می شوند.
در شرایطی که وضعیت زمین برای کشت این بذور مناسب نباشد، از بذور چند جوانه ای استفاده می شود
که در مورد اخیر حداکثر ۱۲-۱۰ کیلوگرم بذر نیاز خواهد بود.
مهم ترین نکات مورد توجه در کاشت مکانیزه چغندرقند به قرار زیر هستند:
۱- مناسب ترین فاصله ردیفهای کاشت (نشتی ها) ۵۰ سانتیمتر بوده
(هر چند که روشهای کشت دیگری نیز وجود دارند) و طول فاروها با توجه به بافت خاک از ۱۲۰ تا ۱۵۰ متر تغییر می نماید.
البته در سیستم های آبیاری بارانی، مسئله تسطیح زمین و رعایت طول خطوط کاشت اختیاری بوده
و با توجه به ظرفیت سیستم آبیاری انتخاب می شوند.
۲- آبیاری از نکات مهم کشت چغندرقند بوده و لازم است که تا مرحله چهار برگی خاک به صورت مرطوب باقی بماند.
بذر چغندرقند به لحاظ دارا بودن یک لایه پوشش سخت، در زمان کشت برای تولید جوانه به رطوبت زیاد نیاز دارد.
بذر چغندر در این مرحله در اطراف خود ۱۲۰ تا ۱۵۰ درصد وزنش آب لازم دارد تا جوانه آن تندش کرده و از بذر خارج شود.
زمانی که جوانه ها تولید، ولی هنوز از خاک خارج نشده اند، لازم است برای سهولت و سرعت خروج جوانه های ضعیف اولیه از خاک،
زمین را مجددا آبیاری کرد تا سطح خاک، نرم و مرطوب شود. پس از آنکه جوانه ها از خاک خارج شدند،
فواصل و تعداد دفعات آبیاری و مقدار مصرف آب بستگی به شرایط جوی
(مقدار ریزش باران، درجه حرارت، میزان رطوبت محیط و… )، بافت خاک، شیب زمین، رقم چغندر ومرحله رشدی آن دارد.
آبیاری های سنگین در زمان کاشت به دلیل سرد شدن زمین، موجب تاخیر در سبز شدن بذور می شود.
۳-در صورتی که زمین از نظر تسطیح و یا دانه بندی مشکلاتی داشته باشد، استفاده از بذور منوژرم مناسب نبوده و بهتر است
از بذور چند جوانه استفاده شود. در صورت بهره گیری از بـذور پلی ژرم جهت کشت مکانیزه، بهتر است
از بذور درجه بندی شده (کالیبره) استفاده شود.
۴- در کاشت بذور منوژرم استفاده از بذرافشانهای پنوماتیک و دقیق کارها توصیه می شود.
تنظیم دقیق بذرکارها از نظر میزان ریزش بذر و رعایت فاصله دقیق خطوط و عمق کاشت،
کمک شایانی در تسهیل عملیات بعدی داشت می نماید. سرعت مطلوب بذرکارها کمتر از پنج کیلومتر در ساعت می باشد.
۵- مهم ترین مسئله در مورد تهیه زمین چغندرقند آن است که خاک تا عمق حدود ۳ سانتیمتر کاملا نرم،
بدون هر گونه عوامل نامساعد مانند سنگ، کلوخ، ریشه گیاهان و … باشد.
در کل عمق بذرکاری بسته به نوع خاک، امکان نزول باران یا آبیاری برای جوانه زنی و حرارت خاک بین ۲ تا ۵ سانتیمتر می باشد.
۶-در صورت استفاده از سیستم آبیاری نشتی، سطح زمین باید کاملا تسطیح شود و قطر دانه های خاک کمتر از دو سانتیمتر باشد.
شیب مناسب زمین در کشت مکانیزه حدود ۱ تا ۲ در هزار است. کشت یکدست، تنظیم مناسب عمق کاشت
و کاهش ضایعات برداشت مکانیزه فقط در صورت تسطیح بودن کامل زمین امکان پذیر است.
آفات و بیماریهای مزارع چغندرقند
چغندرقند مورد حمله آفات و عوامل بیماریزای زیادی قرار می گیرد.
بر طبق آمار موجود متوسط خسارت سالانه آفات وبیماریها روی چغندر قند بین ۱۱ تا ۳۳ درصد می باشد.
به عنوان مثال آفت کارادرینا می تواند در طول یک شبانه روز مزارع جوان چغندر قند را نابود نماید
و یا در بعضی از مزارع که تعداد سرخرطوم کوتاه چغندر زیاد باشد،
قسمت زیادی از بوته های دو برگی و جوان چغندر بوسیله این حشره خورده می شود
و سطح سبز مزرعه از بین میرود که احتیاج به واکاری پیش می آید.
جبران چنین عقب ماندگی هایی در طول فصل رشد امکان پذیر نیست.
با توجه به اینکه سود تولید چغندر به عملکرد حاصل و کاهش هزینه های تولید وابستگی زیادی دارد،
لازم است برنامه ریزی دقیقی برای مبارزه با آفات و امراض به عمل آید تا از افت شدید عملکرد پیشگیری شود.
یک برنامه موفق کنترل شامل روشهای هماهنگی است که از ابتدای کشت و حتی قبل از آن تا پایان فصل زراعی
یکی پس از دیگری بکار گرفته شوند تا در نهایت نتایج قابل قبولی را به بار آورد.
علف های هرز و کنترل آنها
یکی از گیاهانی که بیشترین خسارت را از وجود علف های هرز در مزارع می بیند، چغندرقند است.
چغندرقند در ماههای اولیه رشد در رقابت با علفهای هرز بسیار ضعیف است، که این مسئله منجر به کاهش شدید عملکرد
در مزارع آلوده به علف های هرز می شود. به طور کلی خسارت ناشی از علفهای هرز در مزارع چغندرقند،
بسیار بیشتر از خسارت آفات و بیماریها است. در موارد متعدد، بر اثر عواملی مانند استفاده نادرست
از علف کش های مناسب و یا عدم وجین به موقع مزارع، هکتارها مزرعه چغندر زیر هجوم و سلطه علفهای هرز منهدم شده اند.
مهمترین مرحله خسارت علف های هرز در مزارع چغندرقند تا مرحله ۸ برگی شدن بوته های چغندر می باشد.
چنانچه مزرعه چغندرقند را در سه ماهه اول بعد از کاشت عاری از علف هرز نگه داریم، دیگر نیاز به دفع علفهای هرز نخواهد بود
و خسارتی به محصول وارد نمی کند. اما خاطر نشان می گردد که کنترل علفهای هرز مزارع چغندرقند تا زمان برداشت
در جلوگیری از به بذر نشستن آنها جهت کاهش میزان آنها در کشتهای بعدی اهمیت زیادی دارد.
همچنین حذف علف های هرز در طول فصل رشد، منجر به برداشت راحت تر محصول نیز خواهد شد.
از مجموع مطالب ذکر شده مشخص می گردد که کنترل به موقع علف های هرز به همراه تنک نمودن سریع تر مزارع چغندرقند
از اهمیت بسیار زیادی برخوردار بوده و تاخیر در انجام عملیات تنک و وجین مزارع خسارتهای جبران ناپذیری را
به کشاورزان وارد می آورد.
به طور کلی، جهت دستیابی به کنترل موثرتر علفهای هرز مزارع چغندرقند، لازم است که از چندین روش مختلف
شامل سمپاشی مزارع، استفاده از کولتیواتور و وجین دستی به صورت ترکیبی، به شرح زیر استفاده نمود.
الف- در هر صورت بخشی از علف های هرز روی ردیف های کاشت به دلایل مختلف بین نمی روند
و به دلیل قرار گرفتن در نزدیکی بوته های چغندرقند به وسیله کولتیواتور نیز قابل کنترل نیستند،
که لازم است این علف ها در زمان تنک کردن مزرعه توسط کارگران حذف شوند تا یک مزرعه عاری از علف هرز ایجاد گردد.
ب- علاوه بر استفاده از علف کشهای مناسب، برای از بین بردن علفهای هرز باقی مانده بین خطوط کشت لازم است
از کولتیواتور استفاده گردد.
ج- اولین و اساسی ترین قدم در کنترل علف های هرز استفاده از سموم علف کش مناسب می باشد.
میزان موفقیت در استفاده از علف کش ها ، کاملاً در ارتباط با نحوه صحیح مصرف آنها می باشد.
تغذیه چغندرقند
همانند سایر محصولات کشاورزی، چغندر قند نیز تنها بخشی از نیازهای غذائی خود را از خاک تامین می نماید
و بقیه را بایستی از کودهای شیمیایی، کودهای آلی و یا محلول پاشی روی سطح برگ تامین نمود.
برای زراعت چغندرقند باید، کودهـای فسفره و پتـاسه را بـه مقـدار توصیه شده در پـائیز به طـور یکنـواخت در زمیـن پخش کـرده
و ابتدا با دیسک سبک در عمق ۱۰-۵ سانتیمتری خاک مخلوط کرد. سپس اقدام به شخم عمیق اولیه نموده
تا کود در سطوح مختلف خاک تا عمق شخم به طور یکنواخت توزیع گردد.
ترجیحاً مصرف فسفر از منبع سوپر فسفات و پتاسیم از منبع سولفات پتاسیم توصیه می گردد.
با توجه به نقش مهمی که پتاسیم در رشد و توسعه چغندرقند ایفا می نماید لازم است که استفاده از کودهای پتاسه
همواره مورد توجه ویژه قرار گیرد.
کاربرد کودهای آلی بخصوص کودهای حیوانی می تواند تا حد زیادی در افزایش عملکرد کمی و کیفی مزارع چغندرقند
مفید فایده واقع گردد که بهتر است حتی المقدور از این کودها در مزارع استفاده شود.
کمبود عناصر میکرو (آهن، منگنز، بر، روی و . . . ) در مزارع چغندرقند در بعضی از مواقع تا حدود ۳۰ درصد از عملکرد محصول می کاهد
و نیز سبب کاهش مقاومت ریشه ها به بیماریها و آفات می گردد، که این مسئله ضرورت به کارگیری این کودها
را در مزارع به خوبی مشخص می کند. مهم ترین نکته در خصوص کود دهی به چغندرقند استفاده صحیح از کودهای ازته است.
بعضی از کشاورزان تا آخرین روزهای قبل از برداشت اقدام به مصرف کودهای ازته می کنند که این کار بسیار اشتباه است
و از کیفیت چغندر به خصوص درصد قند به شدت می کاهد.
به طور کلی استفاده از کودهای شیمیایی به طور صحیح و فنی یکی از راههای رسیدن به محصول بالاتر است.
اگر در مصرف کودهای مورد نیاز در زمانهای مناسب کوتاهی شود، عملکرد محصول کاهش می یابد.
همچنین مصرف بیش از حد کودها علاوه بر از دست رفتن مقادیر زیادی کود،
تخریب ساختمان خاک و آلودگی محیط زیست را نیز در پی دارد. از طرفی این مسئله به مسمومیت گیاه منجر می شود
و محصول نهایی را نیز کاهش می دهد. به عنوان مثال مصرف کمتر از حد ازت سبب کاهش عملکرد ریشه چغندرقند
تا حدود ۵۰ درصد می شود. از سوی دیگر مصرف زیادتر از حد آن سبب کاهش درصد قند (عیار) تا چندین واحد خواهد شد.
بنابراین لازم است بر اساس روش صحیح، میزان تقریبی کودهای مورد نیاز را در مزرعه تعیین کرد.
این که چه مقــدار کود در طول فصـل زراعـی و در زمـان کشت باید مصرف شود، از طریق آزمایش های تجزیه خاک مشخص می شود.
تنک کردن
یکی از عملیات اجباری و پر خرج زراعت چغندرقند تنک کردن است. در اغلب موارد تعداد زیادی بوته اضافی در اثر مصرف
بیش از حد بذر در مزرعه بو جود می آیند که باید این بوته های اضافی را حذف نمود تا جوانه های باقیمانده فرصت رشد
پیدا نموده و محصول مناسبی بدهند. در صورت عدم تنک مزرعه بوته ها نور، دما، هوا و مواد غذائی کافی دریافت نکرده
و از رشد کمی برخوردار می شوند. هر چه زمان تنک کردن زودتر باشد، بوته های باقیمانده از رشد بهتری برخوردار هستند.
بهترین زمان تنک قبل از مرحله شش برگی بوته ها است. به طور کلی دیر تنک کردن مزرعه به منزله دیر کاشتن آن است.
آنجا که پس از اتمام عملیات تنک ممکن است ریشه بعضی از بوته های باقیمانده آسیب دیده باشند،
انجام یک مرحله آبیاری سنگین لازم است.
برای بالا بردن مقدار محصول در واحد سطح لازم است نکات زیر در نظر گرفته شود:
۱) تغییر روشهای کاشت و بهبود عملیات زراعتی با استفاده از ماشینآلات جدید برای تهیه زمین و سایر عملیات لازم.
۲) انتخاب زمین مناسب از نظر عمق و بافت خاک
۳) استفاده صحیح از کودهای دامی و شیمیایی
۴) استفاده از بذور اصلاح شده مناسب کشت هر منطقه
۵) داشتن دقت فراوان در جهت ایجاد تراکم مطلوب بوته در واحد سطح (۸۰ تا ۱۰۰ هزار بوته در هکتار)
۶) برداشت به موقع و صحیح چغندرقند و تحویل آن به کارخانجات قند بلافاصله پس از برداشت
۷) رعایت تاریخ کاشت مناسب در هر منطقه
۸) انتخاب تناوب صحیح
۹)تنظیم صحیح ماشینهای برداشت چغندرقند و کاهش ضایعات برداشت.
۱۰) مبارزه صحیح و بموقع با آفات و امراض گیاهی و به خصوص علفهای هرز
۱۱) آبیاری کامل و صحیح و استفاده مفیدتر از منابع آب با توجه به کمبود شدید آب
در اکثر مناطق کشور و تناسب سطح کشت با آب موجود
عوامل موثر بر افزایش درصد قند
از زمانی که یک کشاورز تصمیم به کشت چغندر می گیرد تا زمانی که چغندر برداشت و بارگیری می شود،
در کلیه مراحل، نحوه اقدامات و فعالیت های او در کاهش و یا افزایش عیار مؤثر می باشد.
به طور کلی مهمترین عوامل موثر بر درصد قند چغندرقند به قرار زیر هستند:
– کنترل به موقع آفات و بیماری ها در طول فصل به بهبود وضعیت کیفی ریشه های تولیدی می انجامد.
– انتخاب بذر متناسب با شرایط آب و هوایی، طول دوره رشد و مقاوم به عوامل نامساعد کشت در منطقه،
افزایش میزان عیار را در پی دارد. میزان قندشان کاهش می یابد که در صورت رعایت دقیق تاریخ کاشت می توان
از این عمل ممانعت نمود.
-سرزنی صحیح چغندرقند منجر به بالارفتن کیفیت چغندر تحویلی به کارخانه می گردد.
– برداشت به موقع چغندرقند با توجه به علایم رسیدگی مزرعه موجب افزایش درصد قند ریشه ها می شود.
– انجام شخم مناسب به منظور افزایش نفوذپذیری خاک و جلوگیری از چند شاخه شدن ریشه ها
و نیز جمع آوری سنگهای موجود در خاک مزرعه تا حد امکان، از اهمیت بسیار زیادی در افزایش درصد قند برخوردار است.
– انتخاب تاریخ دقیق کاشت چغندرقند در افزایش درصد قند اهمیت بسیار دارد.
– تغذیه اصولی گیاه تأثیر بسیاری در بهبود وضعیت تولید قند در چغندرقند دارد.
مصرف بیش از حد و دیرهنگام کودهای ازته (بخصوص اوره و نیترات آمونیوم) باعث کاهش میزان قند خواهد شد.
همچنین کمبود سایر عناصر (آهن، روی، منگنز، منیزیم، بر و … ) غلظت قند در ریشه را کاهش می دهد.
-عدم تأخیر در جمع آوری و حمل چغندرقند به کارخانه به دلیل کاهش تنفس ریشه و
ممانعت از تجزیه قند ها در بالارفتن درصد قند موثر است.
– انجام آبیاری های صحیح و به موقع در بالارفتن کیفیت ریشه ها چغندرقند نقش مهمی ایفا میکند.
-حفظ سلامت برگها تا آخرین لحظات رشد از گزند آفات و یا عدم چرانیدن آنها باعث افزایش عیار می گردد.
– ممانعت از یخ زدن چغندرقند در جلوگیری از کاهش عیار فوق العاده موثر است.
– کنترل به موقع علف های هرز به میزان زیادی در افزایش عیار چغندرقند نقش دارد.
– وجود تعداد مناسب بوته در واحد سطح (۹ تا ۱۰ بوته در هر متر مربع) به افزایش عیار منجر می گردد.
۱۲- چنانچه بوته ها به مدت شش هفته در معرض دمای ۴ تا ۸ درجه سانتیگراد قرار گیرند، به ساقه می روند.